ای هوس قطع نفس کن ساعتی دنگم گذار

بیخماری نیست مستی شیشه در سنگم گذار

بوی منت برنمی دارد دماغ همتم

از غرض بردار دست و بر دل تنگم گذار

بیخودان محمل کش گرد دو عالم وحشتند

گر شکست دامنت بارست بر رنگم گذار

ای جنون عمریست می خواهم دلی خالی کنم

شیشه ام را بشکن و گوشی بر آهنگم گذار

کس ندارد جز عرق تاب جدال اهل شرم

آب شو آنگه قدم در عرصهٔ جنگم گذار

داغ را غیر از سیاهی سایهٔ دیوار نیست

یک دو روزی عافیت آیینه در زنگم کذار

بی جنون دنیا و عقباکسوت ناکامی است

زین دو دامن یک گریبان وار در چنگم گذار

پلهٔ میزان موهومی نمی باشد گران

گو فلک همچون شرر در سنگ بی سنگم گذار

بی دماغی نقد امکان را ودیعت خانه ای ست

مهر هر گنجی که خواهی بر دل تنگم گذار

نه فلک بیدل غبار آستان نیستی ست

گر تو مرد اعتباری پا به اورنگم گذار